۱۳۹۲ شهریور ۸, جمعه

نسبت به پارسال؟ فرسنگ‌ها پیشرفت داشته ایم؛
حصر و نام میرحسین و شیخ و جنبش سبز را در مجلس، صدا و سیما و جامعه و کمپین‌های تبلیغاتی و انتخاباتی طنین بخشیدیم
نام و چهره بزرگان واقعی‌ انقلاب و کشور را به اخبار و جامعه بازگردانیدیم
بسیاری از پست‌های مدیریتی حساس و سرنوشت ساز را از چنگال مافیای کوتوله پرورِ رانت خور آزاد کردیم و بدست مدیران امتحان پس دادهِ صالح سپردیم
جسد نیمه جان هنر و سینما را به کناری کشیدیم تا دمی بیاساید
ابعاد سرازیر اموال از جیب ملت و دولت به نهادهای امنیتی را کاهش دادیم
"اقتصاد" را در صحنه اجرائی کشور، دوباره، حرمت بخشیدیم

اما

کافی‌ نیست، ابداً کافی‌ نیست. باید ادامه بدهیم، راضی‌ نباید شویم تا روزی که: 
- همه محصوران و اسیران سیاسی به ناحق دستگیر شده آزاد شوند، از آنها اعلام برائت شوند و به جایگاه‌هایی‌ که شایسته آنند بازگردانیده شوند
- بزرگان کشور در جایگاه بزرگی‌ بنشینند و غاصبان کنونی این مناصب، از صحنه‌های سرنوشت ساز کشور حذف شوند 
- همه پست‌های مدیریتی سطح بالای کشور در دست شایستگان قرار گیرد
- هنر از لوث حضور و دخالت سیاست و سیاست مداران پاک شود تا بتواند به رسالت خود، بی‌ دغدغه، بپردازد
- از جلوی دزدی گرفتن، به دزد گرفتن برسیم، اموال ملت از دست نهاد‌های شبهه امنیتی آزاد شود و صرف بهروزی همه ملت گردد
- از "اقتصاد" به "رشد اقتصادی" برسیم و بتوانیم بهبود حال و روز مردم را عینی ببینیم

۱۳۹۲ شهریور ۶, چهارشنبه

دوباره صدای پای دموکراسی خواهان به گوش می‌رسد ...


هنوز صدای شیون آن فلسطینی که خانه‌اش را به هیچ از دست داد قطع نشده ...
هنوز بوی گاز ساردین و خردلی که در میان اطلاع و کمک "دموکراسی خواهان" جهان، بر سر و روی زن و کودک حلبچه‌ای و سردشتی فرود آمد به مشام می‌رسد... 
 هنوز افغانستان داغدار صدهزار نفر کشته روس و طالبان و بعد از طالبان است ...
هنوز داغ پانصد هزار کودک کشته شده حاصل تحریم "دموکراسی خواهان" در عراق، بر دل‌ مادران‌شان سرد نشده ...
 هنوز القاعده و بنیادگرایان شیعه و سنی، در پناه امنیت ایجاد شده "دموکراسی خواهان"، در منطقه جولان میدهند ...
 چه میشود کرد؟
 نمی‌بینید چگونه بحرین و عربستان دمکرات شدند؟ 
نمی‌بینید چگونه به کمک دموکراسی خواهان، مصر و لیبی‌ از چنگال خفقان دیکتاتور‌هایشان راحت شدند و به بهشت برین تبدیل شدند؟!!!

و اینک دوباره پای دموکراسی میاید، صدای پای دموکراسی خواهان، تا سوریه را به جزیره‌ ثبات راهنمایی کنند، همانطور که فلسطین را کردند، مصر را کردند، لیبی‌ و افغانستان و عراق را کردند ...

۱۳۹۲ مرداد ۱۷, پنجشنبه

روز خبرنگار مبارک


یکی‌ از معضلات دوران اصلاحات اول*، توزیع نامناسب فعالیت‌ها و بالطبع آن، هزینه توسعه سیاسی و ایجاد پایه‌های اولیه یک جامعه مدنی در میان بخش‌های مختلف فعالین اجتماعی بود، بطوریکه در کمترین زمان ممکنِ بعد از دوم خرداد و در غیاب نهاد‌های مدنی مستقل و مسئول، نشریات و خبرنگاران در صف اول تبلیغ و آگاهی‌ بخشی و توسعه قرار گرفتند و نتیجتاً، در مقابل رقیبِ قدرتمندِ پر امکانات، که میدان فعالیت فرهنگی‌ را با میدان کارزار و جنگ و فعالین متعهد آن را با خط شکنان دشمن اشتباه گرفته بودند، متحمل هزینه‌های ناجوانمردانه سنگینی‌ شدند که تا زمان فعلی ادامه دارد، برخوردهایی که با تذکر شروع شد و با بازداشت ادامه پیدا کرد و به زندان‌های طویل المدت و شکنجه و انواع و اقسام محرومیت‌ها و حتا قتل** ختم شد، اما چه با ابهت که این قشر سرفراز پا پس نکشیدند. 
امروز روز خبرنگار است، روز قشری که سیصد و شصت و پنج روز سال روز آنهاست. به یاد تک‌تک فعالین این عرصه، از مهدی محمودیان سرفراز تا احمد امویی و ژیلا بنی یعقوب، از زهرا کاظمی که مظلومانه به قتل رسید تا فرد به فرد فعالین این عرصه که به اجبار، ترک یار و دیار کردند و آواره اقصی نقاط دنیا شدند. 

* خوش بینم به دوران حسن روحانی. امیدوارم سالهایی مشابه دوران سید را شاهد باشیم، البته با مختصات همین روزها. 
** زهرا کاظمی نمونه خبرنگرنی است که به علت فعالیت اطلاع رسانی خود به قتل رسید. غیر از ایشان نام‌هایی‌ دیگر نیز ذکر شده که اغلبأ قابل تایید است.